Terwijl mensen in onze gemeente écht dakloos zijn, twijfelt de raad – en wijst lokale oplossingen af.
Tijdens de behandeling van de huisvestingsverordening in de gemeenteraad deden wij een oproep: maak het beleid eerlijker. Geef inwoners van Geldrop-Mierlo – jongeren, gescheiden ouders, mantelzorgers – meer kans op een woning in hun eigen gemeente. Op deze website legden we eerder uit waarom dat zo hard nodig is: lees hier het artikel.
De gemeenteraad kreeg de kans om daar iets aan te doen. Maar de meerderheid stemde tegen.
Sommige raadsleden vroegen zich hardop af of dit probleem überhaupt voorkomt. Of mensen in onze gemeente echt dakloos zijn. Dat zulke vragen worden gesteld, is op zichzelf al veelzeggend. Want ja – het komt voor. En niet één keer, maar regelmatig. Jongeren die bankhoppen. Gescheiden ouders zonder woning. Mensen die nergens meer terechtkunnen.
Omdat we in Geldrop-Mierlo geen tentenkampen of slaapzakken onder bruggen zien, betekent dat niet dat er geen dakloosheid is. Het speelt zich alleen vaak minder zichtbaar af – op zolders, in auto’s, of via tijdelijke logeeradressen. Maar de nood is er niet minder om.
De wethouder schermt met een hardheidsclausule als vangnet. Maar in de praktijk gebeurt daar zelden iets mee. En de urgentiecriteria blijven onbegrijpelijk strak: wie écht dakloos is, maakt vaak géén kans. Alleen bij “dreigende dakloosheid” is er mogelijk hulp. Wie al onderuit is gegaan, valt buiten de regeling.
Ondertussen wordt er geroepen: “dit moet regionaal.” Maar als dat echt zo was, had deze verordening nooit op onze raadsagenda gestaan. Lokale keuzes worden wél gemaakt – en zijn dus ook bewust níét gemaakt.
Wat hier gebeurt, is geen misverstand. Het is een politieke keuze.
SAMEN blijft die keuzes zichtbaar maken. En blijft aandringen op wat écht nodig is: menselijkheid in het beleid. Want urgentie is geen abstract begrip. Het is de realiteit van inwoners zonder uitzicht op een thuis.
